«دیروز به تاریخ پیوست، فردا نیز رازی است مخفی در پس پرده‌ای از ابهام، ولی امروز هدیه‌ای است که باید آن را دریافت». شری کارتر اسکات
از گذشته‌های دور بسیار شنیده‌ایم که وقت طلا است. اما آن‌چه روشن است، این است که نمی‌توان برای زمان ارزشی مشخص قائل شد و به یقین زمان را می‌توان از گرانبهاترین و نادرترین دارایی‌های انسان دانست. زمان همانند جریان آب سیل‌آسایی است که بی‌محابا حتی دل سنگ سخت را می‌شکافد تا پیش به سوی جلو حرکت کند. لذا احاطه بر زمان اگر نگوییم محال اما دشوار است. مفهوم این عبارت آن است که زمان را می‌توان مهندسی کرد اما به شرط آن‌که ابتدا بر خود مدیریت کنیم.
 لذا مهندسی زمان را می‌توان بخشی مترادف با مدیریت بر خویشتن در نظر گرفت. آدمی موجودی در قید و بند مکان و زمان است و از این رو اتلاف عمر موضوعی نکوهیده در تمام فرهنگ‌های بشری است. در این میان فناوری نیز نقشی دوگانه داشته، به گونه‌ای که از سویی موجب هدر رفت زمان و از سویی موجب ارزش‌مندتر شدن زمان شده است،  چرا که به کمک فناوری می‌توان بیشترین بازده را از کمترین زمان برد. مدیریت زمان دانشی فردی است و پیش‌فرض آن پذیرش محدودیت منابع زمانی است، چرا که ما نمی‌توانیم در یک شبانه روز بیش‌تر و یا کم‌تر از 24 ساعت در اختیار داشته باشیم. گام نخست در مهندسی زمان، اصلاح زیرساخت‌های موجود است به این معنا که در درجه نخست می‌بایست اصطلاحاً نشتی‌های زمان را یافته و نسبت به ترمیم آن اقدام کنیم. نشتی‌های زمان اشاره به موقعیت‌ها و اموری دارد که شاهد بیشترین هدر رفت زمانی در آنها هستیم. برای مثال امروزه اینترنت را به‌عنوان یکی از عوامل مهم نشت زمان بر‌می‌شمارند.

 

 

 ادامه این مطلب  را در کتاب "40 گفتار پیرامون مدیریت و رهبری در کسب و کار " بخوانید.

           
سبز باشید