برخیز و مخور غم جهان گذران / بنشین و دمی به شادمانی گذران» (خیام)

 

در دنیا روزی جهانی به نام روز شادکامی وجود دارد، که سال گذشته در پی جلسه‎ای به همت سازمان ملل متحد متشکل از سران برخی کشورها و سیاسیون، اقتصاددانان، اساتید دانشگاهی، و رهبران معنوی و رهبران کسب و کار از سراسر دنیا به تصویب رسیده است. این مجمع در کشور پادشاهی بوتان برگزار شد؛ کشوری کوچک اما زیبا و چشم‎نواز در دامنه‎های کوهستان سر به فلک کشیده‎ی هیمالیا. شاید جالب باشد که بدانیم این کشور برای نمایش میزان پیشرفت خود به جای استفاده از شاخص‎هایی مثل تولید ناخالص داخلی (GDP) و یا میزان درآمد ملی و اشتغال سراسری از شاخصی قابل توجه و نامعمول به نام شاخص شادکامی ملی (GNH) بهره می‎برد.
بوتان کشوری توریستی است که صنعت گردشگری را به عنوان راهی میانبر برای توسعه‎ی شاخص شادی و تولید ثروت برگزیده است. در اقتصاد شادکامی (Happynomics) برخلاف تفاسیر رایج و سنتی از اقتصاد که تنها ثروت را کلید رشد و بالندگی ملل برمی‎شمارند، شاخص شادی به عنوان مسیری کوتاه برای دستیابی به ثروت ملی و بهره‌وری فرض می‎شود. گفتنی است که طبق تحقیقات صورت گرفته در سال‎های اخیر، در کشور بوتان که بیش از نیمی از مردم آن از راه جنگل‎نشینی و توریسم ارتزاق می‎کنند، تنها درصد انگشت‎شماری وجود دارند که از نعمت شادی تا حدودی بی‎بهره‎اند و این کشور از لحاظ شاخص شادکامی در رتبه بالایی قرار دارد، حال آنکه در مقابل کشورهای به اصطلاح ابر قدرت در میانه‌های جدول شادکامی ملی جای دارند و این زنگ بیدار باشی برای اقتصاد آنها به شمار می‌رود.
مسئولین کشور بوتان شاخص شادکامی ملی را به عنوان پلی بین ارزش‎های بنیادینی چون مهربانی، عدالت و انسانیت و نیز پیشرفت اقتصادی تعریف می‎کنند. لذا آن‎ها بهره‎وری اقتصادی و تندرستی روانی و بدنی را درهم می‎آمیزند تا شاخصی نوین برای اندازه‌گیری میزان پیشرفت خود ارائه دهند، مبحثی که به تازگی مورد علاقه اهالی تجارت نیز قرار گرفته است. اقتصاد شادکامی در دستور کار حاکمیت‎ها قرار گرفته و کمپینهای انتخاباتی بر طبل حمایت از آن می‎کوبند. پدیده‎ای که تصمیم‎گیری‎های سیاسی را نیز به شدت متأثر ساخته و موجب بازتوزیع ثروت از طبقات بالای جامعه به طبقات پایین می‎گردد.

 

 

 ادامه این مطلب  را در کتاب "40 گفتار پیرامون مدیریت و رهبری در کسب و کار " بخوانید.

 

 سبز باشید