ارنست همینگوی یکی از داستان نویسان معروف قرن بیستم است. او صاحب آثاری ماندگار در ادبیات معاصر است که از میان آنها می‌توان به پیرمرد و دریا، زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند و وداع با اسلحه اشاره کرد. همینگوی یکی از پایه‌گذاران "وقایع نگاری ادبی" است که سبکی مدرن در ادبیات داستانی به حساب می‌آید. او در سال 1954 برنده جایزه نوبل ادبیات شد.

همینگوی در زندگی شخصی خود نیز سبک جالب و ماجراجویانه‌ای داشت و داستان‌های بسیاری در این باره نقل می‌شود. اما آنچه در این نوشته مدنظر ما است، یکی از عادت‌های جالب او هنگام نوشتن می‌باشد؛ عادتی که تأثیر زیادی در افزایش بهره‌وری او داشته است.

اطرافیان همینگوی درباره او می‌گویند که او ساعت‌های ابتدایی روز را به نوشتن اختصاص می‌داده است. خود همینگوی در این باره می‌گوید: «وقتی که روی یک کتاب یا یک داستان کار می‌کنم، هر روز صبح با اولین تابش نور خورشید نوشتن را آغاز می‌کنم. در این ساعات کسی نیست که تمرکز شما را به هم بزند و هوا خنک و آرامش‌بخش است.» این عادت همینگوی به یکی از کارآمدترین روش‌ها برای افزایش بهره‌وری در انجام کارهای روزانه و پیشرفت کردن در حوزه تخصصی فعالیت اشاره دارد.

بهره‌وری به زبان ساده

فرمول ارنست همینگوی برای افزایش بهره‌وری اصلاً پیچیده نیست: مهم‌ترین کارها را در ابتدای هر روز انجام دهیم.

خیلی ساده است، اما کسی آن را رعایت نمی‌کند. 

درست مانند همینگوی که آثار ارزشمندی در طول دوران فعالیت خود خلق کرده، ما نیز می‌توانیم پیشرفت خیره‌کننده‌ای داشته باشیم اگر این فرمول ساده را به کار ببندیم و در ابتدای هر روز مهم‌ترین کارها را انجام دهیم.

چرا این فرمول کارآیی دارد؟

معمولاً تفکر غالب درباره بهره‌وری به این شکل است که بهره‌ور بودن یعنی تعداد و مقدار بیشتری کار را انجام دادن. اینگونه نیست. بهره‌وری یعنی انجام منسجم کارهای مهم. در هر بخشی از سازمان خود که فعالیت می‌کنید، مطمئناً کارهایی هستند که نسبت به دیگر کارها از درجه اهمیت بالاتری برخوردارند. بهره‌ور بودن یعنی اینکه کارهای مهم را با سرعت ثابتی انجام دهیم و نه الزاماً با حداکثر سرعت.

به همین دلیل است که این استراتژی کارآیی دارد. اگر مهم‌ترین کارها را در اولین ساعات روز انجام دهیم، می‌توانیم مطمئن باشیم که هر روز یک کار مهم یا حداقل بخشی از آن را انجام داده‌ایم. اگر مثلاً هفته گذشته خود را بررسی کنیم می‌بینیم که بعضی روزها با اینکه وقت زیادی داریم اما کار مهمی انجام نمی‌دهیم.

سؤالی که مطرح می‌شود این است که چرا "اول صبح" را باید برای این کار انتخاب کنیم؟

دلیل اول این است که در ساعات ابتدایی روز معمولاً افراد در بالاترین سطح انرژی و اراده خود به سر می‌برند و از این رو انجام مهم‌ترین کارها در چنین ساعتی احتمال به موفقیت رسیدن را افزایش می‌دهد.

در وهله دوم، باید به این نکته توجه داشته باشیم که هر چقدر به اواسط و انتهای روز نزدیکتر می‌شویم، میزان اتفاقات پیش‌بینی نشده افزایش می‌یابد و به همین دلیل احتمال بیشتری وجود دارد که نتوانیم کارهای مهم خود را به انجام رسانیم. در نهایت، ذهن انسان به شکلی است که از پروژه‌های ناتمام تنفر دارد. این پروژه‌ها تنش و استرس زیادی را به فرد تحمیل می‌کنند. به همین دلیل برای آنکه ذهن آرام‌تری داشته باشیم بهتر است کاری را که شروع کرده‌ایم هر چه زودتر تمام کنیم.

چرا این فرمول را اجرا نمی‌کنیم؟

بیشتر افراد اکثر زمان خود را به عکس‌العمل نشان دادن به رفتار و برنامه‌های دیگران اختصاص می‌دهند. یکی از دلایل این امر می‌تواند این باشد که پرورش ما در خانواده و مدرسه به این شکل بوده است. در مدرسه تکالیفی به ما داده می‌شود و در تاریخ مشخصی از آن تکالیف امتحان گرفته می‌شود. در سر کار نیز وظایفی برای ما تعریف می‌شود و زمانهایی برای انجام آن وظایف تعیین می‌گردد. به همین دلیل، ما بیشتر از آنکه فردی کنشی باشیم فردی واکنشی هستیم که نسبت به محرک‌های محیط اطراف‌مان واکنش نشان می‌دهیم. 

بنابراین طبیعی است که در ابتدای صبح ایمیل‌مان را نگاه کنیم و گوشی همراه‌مان را چک کنیم. طبق عادات منتظر هستیم چیزی از ما خواسته شود تا در برابر آن واکنش نشان دهیم. از این رو فرمول خیلی ساده همینگوی را اجرا نمی‌کنیم و بیشترین بهره را از ساعات ابتدایی روز نمی‌بریم.