رد کردن یک ترفیع شغلی در محل کار ممکن است غیرقابل تصور باشد. بالا رفتن از نردبان شرکت ممکن است یک مسیر معمولی باشد، اما لزوماً بهترین انتخاب برای هر موقعیتی نیست - به خصوص اگر ارتقای پیشنهادی با جایی که خوتان می‌خواهید مسیر شغلتان پیش برود مطابقت نداشته باشد یا برای شرایط فعلی شما مناسب نباشد. بنابراین، چگونه می‌گویید، "ممنون، اما نه،" بدون اینکه اوضاع را ناخوشایند کنید؟ چگونه می توانید ناسپاس به نظر نرسید؟ و آیا فرصتی وجود دارد که این فرصت را به چیزی تبدیل کنید که با اهداف مالی و حرفه ای شما هماهنگی بیشتری داشته باشد؟

آنچه کارشناسان می گویند

پیشنهاد ارتقای شغلی پیشنهاد بزرگی است. این هم گواهی بر سخت کوشی شماست و هم نشانه ای واضح از اینکه کارفرمای شما برای مهارت ها و فداکاری شما ارزش قائل است. دوری کلارک که در دانشکده بازرگانی دانشگاه کلمبیا تدریس می‌کند و نویسنده کتاب «شما کارآفرین» و کتاب‌های دیگر است، می‌گوید: فرض بر این است که شما به راحتی این فرصت را می‌پذیرید. او می‌گوید وقتی این کار را نمی‌کنید، می‌تواند «با فاش کردن یک قطع ارتباطی که احتمالاً کارفرمای شما از وجود آن اطلاعی نداشت، وضعیت عجیبی ایجاد کند». کلارک آن را به رد پیشنهاد ازدواج تشبیه می کند در حالی که هنوز می خواهد به دوستی ادامه دهد. ممکن است شخص دیگر احساس ناراحتی کند. اما مسلماً تصمیم شما نباید تحت تأثیر ناامیدی احتمالی رئیستان باشد. آمانتا ایمبر، روانشناس سازمانی و نویسنده Time Wise می‌گوید: «اگر این مسیری نیست که می‌خواهید طی کنید، نه گفتن اشکالی ندارد. کلید این است که این کار را درست انجام دهید. "شما باید به گونه ای عمل کنید که به جای از بین بردن شغل و رابطه شما با شخصی که آن را ارائه می دهد، در این شغل پیشرفت کند." در اینجا نحوه انجام این کار آمده است.

دلایل بی میلی خود را برای پذیرش بررسی کنید

قبل از اینکه رسماً این ترفیع را رد کنید، کلارک توصیه می کند که دلایل اصلی پشت تردید خود را بررسی کنید. شاید تعهدات شخصی یک نگرانی باشد، و اینکه شاید زمان نامناسبی برای مسئولیت بیشتر نیست. یا شاید بخواهید به عنوان یک مشارکت کننده فردی باقی بمانید و علاقه کمی به مدیریت داشته باشید. (در ادامه در این مورد بیشتر توضیح خواهیم داد.) او می گوید، اگرچه بی میلی شما ممکن است ناشی از دلایل معتبر باشد، ترس های بی اساس هم ممکن است دیدگاه شما را منحرف کند. شاید در مورد خواسته های شغلی اغراق می کنید یا توانایی های خود را دست کم می گیرید. کلارک اضافه می‌کند که ترس از تبدیل شدن به طعمه اصل پیتر - که در آن افراد شایسته فراتر از توانایی‌هایشان ارتقا می‌یابند - می‌تواند به شک و تردید شما کمک کند. ایمبر توصیه می کند که برای یک ناظر عینی با یک مربی یا همکار مورد اعتماد صحبت کنید. او می گوید: "یک سوال بسیار مفید برای پرسیدن از خود این است: اگر این نزدیکترین دوست شما در محل کار بود، چه توصیه ای به آنها می کردید؟"

به گفته کارشناسان، این توصیه به ویژه برای زنان مناسب است. بسیاری از زنانی که به مادر شدن فکر       می کنند ممکن است در اوایل کار خود از ترفیعات شغلی خود دست بکشند، زیرا از چالش های ایجاد تعادل بین کار و خانواده می ترسند. اما کلارک، با تکرار داستان شریل سندبرگ، از زنان می‌خواهد که خود را کنار نگذارند یا از دنبال کردن فرصت‌های پیشرفت خودداری نکنند. او می‌گوید برای یک جامعه برابری‌خواه، ما باید کارفرمایان را برای ایجاد محیط‌های کاری فراگیر و عادلانه مسئول بدانیم، نه اینکه آنها را رها کنیم. «بیایید به کارفرمایان مجوز ندهیم. اگر مشکلات ساختاری وجود دارد، بیایید به جای انصراف زودهنگام، با آن چالش‌ها در صورت بروز آن‌ها مقابله کنیم.» ایمبر موافق است. او می گوید: «سفر بچه دار شدن غیرقابل پیش بینی است. "اجازه ندهید ناشناخته ها، تصمیمات زمان حال را به شما دیکته کنند."

بی درنگ و دلسوزانه انصراف دهید.

اگر 100% مطمئن هستید که این ترفیع را نمی‌خواهید، کلارک توصیه می‌کند که هرچه سریع‌تر و ترجیحاً ظرف 24 ساعت آن را رد کنید. به تعویق انداختن یک تصمیم ممکن است این تصور را ایجاد کند که شما در حال بررسی این پیشنهاد هستید، که می تواند به ضرر کارفرمای شما باشد. او می‌گوید: «امید آنها را از بین نبرید. ایمبر می‌گوید در حالت ایده‌آل، مکالمه شخصاً یا حداقل از طریق یک جلسه مجازی یا تماس تلفنی و نه از طریق ایمیل انجام می‌شود. ارائه اخبار دشوار به صورت چهره به چهره به شما این امکان را     می دهد که تفاوت های ظریف تصمیم خود را با لحن مناسب منتقل کنید. او توصیه می کند که ابراز همدردی و قدردانی کنید. او می گوید: «به خاطر داشته باشید که نه گفتن شما کوهی از کاغذبازی و چالش های دیگر را برای سازمان شما ایجاد می کند. آنها باید به سراغ نامزد بعدی بروند.»

با درایت و تاکتیکی باشید.

به گفته ایمبر، در حالی که نیازی به ارائه گزارش جامعی از تصمیم خود نیست، چارچوب بندی استراتژیک آن مهم است. او پیشنهاد می‌کند که از این پیشنهاد قدردانی کنید و در عین حال صحبتی را درباره اهداف شغلی‌تان باز کنید، با گفتن جمله‌ای مانند: «ممنون و سپاسگزار هستم، اما متاسفانه نمی توانم این ارتقا را بپذیرم. خوشحالم که دلایلی که منجر به این تصمیم شد را به اشتراک بگذارم، اگر مایلید این کار را انجام دهم.» کلارک بر نیاز به توضیحی ساده، سرراست و صمیمانه تاکید می کند. او می گوید در غیر این صورت، رئیس شما ممکن است به اشتباه تصور کند که شما قصد ترک شرکت را دارید یا علاقه خود را به کار خود از دست داده اید. برای مثال:

اگر این ترفیع شغلی واقعاً برای شما مناسب نیست: کلارک توصیه می‌کند روی جنبه‌هایی از نقش فعلی‌تان تمرکز کنید که از آنها لذت می‌برید و در آنها عالی هستید. به عنوان مثال، ممکن است بگویید: «در بررسی آنچه در این شغل دوست دارم، متوجه شدم که چیزی که به من انگیزه می دهد [مسئولیت‌ها یا وظایف خاص] است، و اگر من این ترفیع را قبول کنم، نمی‌توانم آن را انجام دهم. به همین دلیل برای من مناسب نیست.» او می گوید، سپس هیجان واقعی خود را در مورد پروژه های در حال انجام و فرصت هایی که در آینده وجود دارد ابراز کنید.

اگر می خواهید گزینه های خود را باز نگه دارید: کلارک به دیپلماسی توصیه می کند. می توانید بگویید: «من کل زمان خود را به نقشم اختصاص داده ام و دوست دارم اینجا کار کنم. متأسفانه، به دلیل تعهدات خانوادگی فعلی من، بهترین زمان برای پذیرش این پیشنهاد نیست. اما وقتی شرایط اجازه دهد، برای فرصت‌های آینده باز هستم.» این رویکرد تعهد شما را به سازمان نشان می دهد و همچنین به شما این امکان را می دهد که در را برای سایر نقش های احتمالی باز نگه دارید.

سازش را در نظر بگیرید.

ایمبر می‌گوید به جای بله یا خیر، شاید یک حد وسط وجود داشته باشد: «ترفیع را بپذیرید اما با مرزهای مشخص». به این ترتیب، می‌توانید نقش را با شرایط خود تطبیق دهید و مطمئن شوید که مسئولیت‌های جدید با موقعیت شخصی شما همخوانی دارد. در مورد تنظیماتی مانند مدیریت کمتر گزارش های مستقیم یا افزایش انعطاف پذیری اگر ارتقاء نیاز به حضور بیشتر در دفتر دارد، سؤال کنید. او خاطرنشان می کند: «یک گفتگوی مشترک می تواند به یک راه حل سودمند دوجانبه منجر شود. کلارک می‌گوید گزینه دیگر این است که مسئولیت‌های خاص را بپذیرید و در عین حال مودبانه دیگران را رد کنید. می‌توانید بگویید: «در حالی که به ارتقای کامل علاقه‌ای ندارم، می‌بینم که مدیریت برنامه XYZ یک جزء کلیدی کار است. من مشتاق هستم که تخصص خود را در این امر سهیم کنم و معتقدم در این کار برتر خواهم بود.» این رویکرد هدفمند، مشروط بر اینکه پول اضافی به وظایف اضافی اضافه شود، تعهد شما را برجسته می کند و اطمینان می دهد که نیازهای شما برآورده می شود.

یک چیز کاملاً جدید پیشنهاد کنید.

کلارک می‌گوید: اگر ترفیعات پیشنهادی کمتر از انتظارات شما باشد، می‌توانید ارزش پیشنهاد چیزی کاملاً جدید و متفاوت را داشته باشید - به‌ویژه اگر صنعت شما در حال رونق است یا مهارت‌های شما تقاضای زیادی دارد. برای مثال، فرض کنید دوست دارید یک کوچ فردی باشید که به دیگران کمک می‌کند، اما هرگز نمی‌خواهید به مانند یک کارمند ساده گزارشات سالانه ارائه دهید. می‌توانید «ایجاد یک دسته شغلی جدید» را پیشنهاد کنید که حول محور نقاط قوت، علایق و تخصص شما باشد، در حالی که سایر وظایفی که با علایق یا مهارت‌های شما مطابقت ندارند را حذف کنید. هشدار منصفانه: کلارک می‌گوید: بعید است که درخواست شما، حداقل فوراً برآورده شود. با این حال، ارزش شروع گفتگو را دارد. او می گوید: «شما در حال کاشت بذری برای آینده هستید. "این یک سیستم سیگنال دهی است و حتی اگر آنها شما را با آن همراهی نکنند، نشان می دهد که شما در مورد حرفه خود و نیازهای سازمان متفکر هستید."

اصولی که باید به خاطر بسپارید

 

بایدها

دلایل زیربنایی عدم تمایل به ترفیع را شناسایی کنید تا مطمئن شوید که ترس های بی اساس دیدگاه شما را منحرف نمی کند.

با تنظیم نقش متناسب با شرایط شخصی خود، ارتقاء را با مرزهای مشخص و واضح بپذیرید.

علاقه خود به انجام وظایف یا پروژه های سطح بالاتر را برجسته کنید، زیرا این امر می تواند کارفرمای شما را وادار کند تا فرصت هایی را متناسب با مهارت ها و تخصص شما در نظر بگیرد.

نبایدها

انصراف زودهنگام از ترفیع به دلیل تضادهای احتمالی بین کار و خانواده؛ در عوض، آن را در نظر بگیرید و به مسائلی که ممکن است رخ دهند، رسیدگی کنید.

اگر مطمئن هستید که نمی خواهید این ترفیع را بپذیرید، تصمیم خود را طولانی نکنید. در عوض، مؤدبانه و سریعاً رئیس خود را از تصمیم خود مطلع کنید.

در مورد اینکه چرا این پیشنهاد را نمی‌خواهید، به یک گزارش جامع نپردازید. توضیح واضح و مختصر تنها چیزی است که لازم است.

 

منبع: Harvard Business Review

ترجمه شده در مرکز نوآوری و بهبود TMB