نمی دانم چرا بعضی از عزیزان از بعضی از اصول خارج می شوند. به راستی چرا فکر می کنیم حق داریم به یکدیگر
بی احترامی کنیم؟

مثلاً آیا نوشتن عبارتهایی نظیر اینکه "استاد ما دارد کتابی می نویسد که بهتر از کتابهای شماست و به زودی از پشت بام خواهی افتاد" زیبنده کدام ایرانی است؟

آیا مگر نه اینکه ایران با پتانسیل، بازار بسیار بزرگی دارد؟ من به نوبه خود دست تمام عزیزانی که در راه نشر دانایی ایرانیان قلم می زنند را می بوسم.

آیا حسادت زیبنده ماست؟ بهتر نیست عالم عامل عاشق باشیم؟ متأسفانه این عزیزان هیچ نام یا آدرسی هم از خودشان نمی گذارند که به صورت اختصاصی با ایشان مکاتبه یا مکالمه کنم و به عنوان یک معلم کوچک و یک برادر،
ذهنیت هایشان را اصلاح کنم.

اگر حرفی هم داریم می توانیم با کلمات زیبا بیان کنیم.

یکی دیگر از عزیزان هم نوشته بود که جواب سلامش را (ظاهراً تکرار شده بود) خوب نداده ام. خدا خود شاهد است که در ذات و منش من قیافه گرفتن نیست، من خاک پای تمام ایرانیان هستم. ای کاش اسم یا آدرس از خودش می گذاشت که شخصاً جهت معذرت خواهی به حضورشان برسم. ثواب سلام یکی و سلام پاسخ به سلام 69 تا است.

چگونه باید به خود اجازه دهم پاسخ سلام عزیزی را ندهم، من که خود در سلام کردن پیشتازم. امیدوارم آن دوست عزیز این نوشته را بخواند و مرا ببخشد که اگر قصوری بوده عمدی نبوده است.

به هرحال بازهم از خیل خوانندگان و همراهان سپاسگزارم و امیدوارم همچنان این مسیر ارتباطی که اهداف والایی دارد برقرار باشد. ولی همینجا با احترام به تمام سروران عرض می کنم و تقاضا می کنم بهتر با یکدیگر حرف بزنیم و
انرژی هایمان را درست بکار گیریم. چون این سرزمین جای کار فراوان دارد. و اگر دوستی، اصول را رعایت نکرد اجازه دهد که پیامش را در معرض دید سایرین قرار ندهم.

چرا باید کاری کنیم که بعداً پشیمان شویم. بهتر است شناخت مان را بیشتر کنیم و از خدای قادر بخواهیم که در تمام احوالات مواظب مان باشد. چند روز قبل یکی از عزیزان از یکی از شرکتهای توزیع کننده لبنیات و آب میوه به TMBA آمده بودند و توفیق داشتم دقایقی در خدمتشان باشم بعد از چند دقیقه صحبت کردن، ایشان فرمودند استاد من قبلاً در مورد شما ذهنیت خوبی نداشتم، حال با این ملاقات ذهنیت ام عوض شد. به این بزرگوار عرض کردم شما اولین نفری نیستید که این کلام را می گوئید من قبلاً هم این عبارتها را شنیده ام. بهتر است به آینده فکر کنیم، کارهای زیادی داریم که باید انجام دهیم. فقط باید عالم عامل عاشق باشیم و این مسیر بس طولانی است. نگرش هایمان را بهتر کینم. جان ماکسول می گوید:

"نگرش، بهترین دوست و بدترین دشمن ماست. هیچ چیز به اندازه بسته اندیشی مانع موفقیت نمی شود و هیچ چیز به اندازه باز اندیشی دامنه ممکنات را گسترده نمی کند".

سبز باشید