یادم می آید روزی از یکی از ساختمانهای وابسته به یکی از مراکز دولتی به ساختمان دیگر همان مرکز می رفتم. یکی از پرسنل آنها را دیدم که فاصله بین دو ساختمان را که پیاده حدود بیست دقیقه زمان لازم داشت ، طی می کرد . به ایشان عرض کردم بیا سوار ماشین شو، من به همــان مقصد شمــا
می روم . ایشان گفت نه پیاده می روم ، چون وقت دولت است .

پاسخ جالبی بود.اما بخش خصوصی برای زمان ارزش بیشتری قائل است . امروز شنبه مورخ 9/8/88 پس از اینکه داخل هواپیما نشستم تا به مقصد رشت حرکت کنیم ، نزدیک 50 دقیقه به علت اینکه ترافیک پرواز بود در درون هواپیما حبس شده بودیم . من نمی دانم آیا ترافیک پرواز از قبل برنامه ریزی شده نیست . از بین رفتن زمان از سویی انسان را آزرده خاطر می سازد و داخل هواپیما نشستن هم از طرف دیگر اعصاب را مورد نوازش خاص قرار می دهد.

 

قطعاً با برنامه ریزی صحیح و مدیریت منابع می توان برای زمان که امروزه یکی از مهم ترین ثروت ها هست ارزش بیشتری قائل شد.

 

سبز باشید