قطعاً عشق خاکی که هوا و هوس نباشد، مقدمه ی عشق ازلی و آسمانی خواهد بود. یاد شاعرانی افتادم که زیاد دوستشان داشتم و شاگردشان بودم، مجتبی کاشانی که گفت:

گلم از خود رهیدن را بیاموز

به سر منزل رسیدن را بیاموز

مجال تنگ و راهی دور در پیش

به پاهایت دویدن را بیاموز

زمین بی عشق خاکی سرد و مرده ست

به قلب خود تپیدن را بیاموز

جهان جولانگهی همواره زیباست

به چشمت خوب دیدن را بیاموز

و مهدی سهیلی که او هم مثل مجتبی کاشانی زود آسمانی شد، گفت:

اگر می داد لیلی کام مجنون

کجا افسانه می شد نام مجنون

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق

یکی در این میان مجنون شد از عشق

سبز باشید